Το σύνδρομο της χειραγώγησης
Ελάχιστες γυναίκες, διαθέτουν ωριμότητα, σήμερα: είναι αυτές που αγάπη: όπως το έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Και όχι να ζούμε
διαθέτουν την εξυπνάδα και την προνοητικότητα, να παντρεύονται, μες το ψέμα πως είμαστε δυνατοί, επειδή είμαστε μόνοι, και
πριν τα 30. Οι υπόλοιπες, απλά αποφάσισαν να γλεντήσουν την ζωή τα καταφέρνουμε. Απορώ τι ακριβώς είναι αυτό που καταφέ-
επειδή ευτυχώς για αυτές, πάντοτε θα βρίσκονται κορόϊδα, για να ρνετε: να λερώσετε γενικά το όνομα της γυναίκας με την κακία
τους πληρώνουνε τα λούσα, τις εκδρομές, τα ποτά, τα ψώνια, ακό- σας, και τα κριτήρια απόρριψης της νοημοσύνης του άντρα:
μη και το νοίκι! Είναι οι συγκεκριμένες που γνωρίζουνε αρκετά κα- Επειδή θεωρείτε υποτιμητικό για τον εαυτό σας, να σας αγα-
λά, πως θα παντρευτούνε, μόνο όταν βρούνε τον κατάλληλο, άντρα: πάει διαφορετικά, κάποιος, απ' ότι σας έμαθαν οι φίλες σας,
Τον τσακισμένο από την κακή συμπεριφορά, των γυναικών, οι οποίες πως πρέπει να φέρεστε, ή ακόμη και η κοινωνία.
ανέκαθεν απέρριπταν το ποιοτικό και το ρομαντικό. Η ηλικία του Εγώ το βλέπω συνέχεια να συμβαίνει: χειραγώγηση με νεύρα,
τσακισμένου άντρα, βρίσκεται πάντοτε, πάνω από τα 40: στο κατά- πείσματα, παιχνίδια διαρκώς προς επιβεβαίωση, ποιο πρόσω-
λληλο σημείο της ζωής του, για να συμβιβαστεί.... πως θα είναι ιδιαί- πο είναι ο αρχηγός στην σχέση ή στον γάμο. Μάλλον αυτό το
τερα τυχερός και ευλογημένος, ενόσω θα τον νυμφευθεί, μια γυναί- πρότυπο είχατε από την μητέρα σας, η οποία επίβαλλε την
κα, η οποία φυσικά θα του κάνει τον βίο αβίωτο, αφότου του φορέ- θέληση της στον σύζυγο, ακόμη και με την απειλή, να απέχει
σει, την κουλούρα. από τα συζυγικά της, καθήκοντα.
Το λεγόμενο σύνδρομο της χειραγώγησης που χρησιμοποιεί με μαε- Πατάτε πολύ απλά στην ανάγκη του άντρα, να θέλει να ικανο-
στρία και τέμπο, μια γυναίκα, εναντίον ενός ή περισσοτέρων, αντρών, ποιεί τις ανάγκες του: αυτές του ακριβώς τις ανάγκες, διαπρα-
έχει τις ρίζες του, αυτό, το ψυχολογικό, πρόβλημα, στην μεγαλομανία γματεύεσε, όπως μπορείτε. Μην σας προσβάλλει η αλήθεια.
της, η οποία δεν θα ικανοποιηθεί, ποτέ. Αφού πάντοτε απαιτεί περισ- Έχω πληρώσει, μερικές φορές, την συμπεριφορά σας, αλλά
σότερα, όχι απ' όσα αξίζει, αλλά απ' όσα θεωρεί φυσικό της δικαίωμα δεν θα γίνω το κορόιδο σας, ακόμη κι αν χρειαστεί να μείνω,
να αφαιμάξει ακόμη και από εκείνον που θα της φερθεί ως ίση, και μόνος. Αν εσείς θεωρείτε τον εαυτό σας, τρύπα, και ότι εκεί
με σεβασμό. Τώρα αν της τύχει να την πλησιάσει κάποιος με αληθινή ποντάρει πάντε, ο άντρας, όταν σας πλησιάζει, εσείς έχετε το
αγάπη, ακόμη κι αυτόν θα τον απορρίψει, λέγοντας: πως δεν είναι έ- πρόβλημα.
τοιμη (εννοεί, να εγκαταλείψει τα .....όνειρα της: να χαρεί την ζωή, στο Οι υπερβολικές σας, άμυνες, δεν θα σας ωφελήσουνε. Οι ώρι-
έπακρον, αφού ως γνωστό, μια γυναίκα πάντοτε ζηλεύει τις υπόλοιπες μες γυναίκες, ήδη έχουνε βρει τον σύντροφο τους, κάνανε παι-
για όσα έχουνε ή κάνουνε). Θα τον απορρίψει επομένως, τον ρομαντι- διά, προχωρήσανε στην ζωή: όχι με το σύνδρομο να αποδείξου-
κό και ποιοτικό, και κάποια στιγμή, μετά τα 50 της ή τα 60 της, θα νε πως τα κατάφεραν, αλλά γιατί κατέχουνε το τσαγανό, να υπε-
μετανιώνει -πολύ αργά, πια- που δεν επέλεξε τον άντρα των αληθινών ρασπιστούνε όχι μόνο την ίδια τους την ψυχή αλλά και του άντρα.
της, ονείρων. Όμως κάτι τέτοιο, είτε το έχεις, είτε δεν το έχεις. Ούτε η κοινωνία
Το θέμα δεν είναι, αγαπητές, κυρίες, ότι δεν βρίσκετε νορμάλ άντρα, σου το μαθαίνει, ούτε η οικογένια που σε έφερε στον κόσμο.
ακόμη και για σχέση, απλά δεν είστε σε θέση να εκτιμήσετε το ποιον Απλά εσύ από τις υπόλοιπες, δεν ξέρεις να δίνεις ευκαιρίες, αφού
εκείνου που σας πλησιάζει, με μάτια καθαρά και καρδιά ανοιχτή, με δεν ξέρεις, όχι μόνο τι θέλεις, αλλά και το τι είσαι. Έτσι απλά............
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ελάχιστες γυναίκες, διαθέτουν ωριμότητα, σήμερα: είναι αυτές που αγάπη: όπως το έχει ανάγκη ο άνθρωπος. Και όχι να ζούμε
διαθέτουν την εξυπνάδα και την προνοητικότητα, να παντρεύονται, μες το ψέμα πως είμαστε δυνατοί, επειδή είμαστε μόνοι, και
πριν τα 30. Οι υπόλοιπες, απλά αποφάσισαν να γλεντήσουν την ζωή τα καταφέρνουμε. Απορώ τι ακριβώς είναι αυτό που καταφέ-
επειδή ευτυχώς για αυτές, πάντοτε θα βρίσκονται κορόϊδα, για να ρνετε: να λερώσετε γενικά το όνομα της γυναίκας με την κακία
τους πληρώνουνε τα λούσα, τις εκδρομές, τα ποτά, τα ψώνια, ακό- σας, και τα κριτήρια απόρριψης της νοημοσύνης του άντρα:
μη και το νοίκι! Είναι οι συγκεκριμένες που γνωρίζουνε αρκετά κα- Επειδή θεωρείτε υποτιμητικό για τον εαυτό σας, να σας αγα-
λά, πως θα παντρευτούνε, μόνο όταν βρούνε τον κατάλληλο, άντρα: πάει διαφορετικά, κάποιος, απ' ότι σας έμαθαν οι φίλες σας,
Τον τσακισμένο από την κακή συμπεριφορά, των γυναικών, οι οποίες πως πρέπει να φέρεστε, ή ακόμη και η κοινωνία.
ανέκαθεν απέρριπταν το ποιοτικό και το ρομαντικό. Η ηλικία του Εγώ το βλέπω συνέχεια να συμβαίνει: χειραγώγηση με νεύρα,
τσακισμένου άντρα, βρίσκεται πάντοτε, πάνω από τα 40: στο κατά- πείσματα, παιχνίδια διαρκώς προς επιβεβαίωση, ποιο πρόσω-
λληλο σημείο της ζωής του, για να συμβιβαστεί.... πως θα είναι ιδιαί- πο είναι ο αρχηγός στην σχέση ή στον γάμο. Μάλλον αυτό το
τερα τυχερός και ευλογημένος, ενόσω θα τον νυμφευθεί, μια γυναί- πρότυπο είχατε από την μητέρα σας, η οποία επίβαλλε την
κα, η οποία φυσικά θα του κάνει τον βίο αβίωτο, αφότου του φορέ- θέληση της στον σύζυγο, ακόμη και με την απειλή, να απέχει
σει, την κουλούρα. από τα συζυγικά της, καθήκοντα.
Το λεγόμενο σύνδρομο της χειραγώγησης που χρησιμοποιεί με μαε- Πατάτε πολύ απλά στην ανάγκη του άντρα, να θέλει να ικανο-
στρία και τέμπο, μια γυναίκα, εναντίον ενός ή περισσοτέρων, αντρών, ποιεί τις ανάγκες του: αυτές του ακριβώς τις ανάγκες, διαπρα-
έχει τις ρίζες του, αυτό, το ψυχολογικό, πρόβλημα, στην μεγαλομανία γματεύεσε, όπως μπορείτε. Μην σας προσβάλλει η αλήθεια.
της, η οποία δεν θα ικανοποιηθεί, ποτέ. Αφού πάντοτε απαιτεί περισ- Έχω πληρώσει, μερικές φορές, την συμπεριφορά σας, αλλά
σότερα, όχι απ' όσα αξίζει, αλλά απ' όσα θεωρεί φυσικό της δικαίωμα δεν θα γίνω το κορόιδο σας, ακόμη κι αν χρειαστεί να μείνω,
να αφαιμάξει ακόμη και από εκείνον που θα της φερθεί ως ίση, και μόνος. Αν εσείς θεωρείτε τον εαυτό σας, τρύπα, και ότι εκεί
με σεβασμό. Τώρα αν της τύχει να την πλησιάσει κάποιος με αληθινή ποντάρει πάντε, ο άντρας, όταν σας πλησιάζει, εσείς έχετε το
αγάπη, ακόμη κι αυτόν θα τον απορρίψει, λέγοντας: πως δεν είναι έ- πρόβλημα.
τοιμη (εννοεί, να εγκαταλείψει τα .....όνειρα της: να χαρεί την ζωή, στο Οι υπερβολικές σας, άμυνες, δεν θα σας ωφελήσουνε. Οι ώρι-
έπακρον, αφού ως γνωστό, μια γυναίκα πάντοτε ζηλεύει τις υπόλοιπες μες γυναίκες, ήδη έχουνε βρει τον σύντροφο τους, κάνανε παι-
για όσα έχουνε ή κάνουνε). Θα τον απορρίψει επομένως, τον ρομαντι- διά, προχωρήσανε στην ζωή: όχι με το σύνδρομο να αποδείξου-
κό και ποιοτικό, και κάποια στιγμή, μετά τα 50 της ή τα 60 της, θα νε πως τα κατάφεραν, αλλά γιατί κατέχουνε το τσαγανό, να υπε-
μετανιώνει -πολύ αργά, πια- που δεν επέλεξε τον άντρα των αληθινών ρασπιστούνε όχι μόνο την ίδια τους την ψυχή αλλά και του άντρα.
της, ονείρων. Όμως κάτι τέτοιο, είτε το έχεις, είτε δεν το έχεις. Ούτε η κοινωνία
Το θέμα δεν είναι, αγαπητές, κυρίες, ότι δεν βρίσκετε νορμάλ άντρα, σου το μαθαίνει, ούτε η οικογένια που σε έφερε στον κόσμο.
ακόμη και για σχέση, απλά δεν είστε σε θέση να εκτιμήσετε το ποιον Απλά εσύ από τις υπόλοιπες, δεν ξέρεις να δίνεις ευκαιρίες, αφού
εκείνου που σας πλησιάζει, με μάτια καθαρά και καρδιά ανοιχτή, με δεν ξέρεις, όχι μόνο τι θέλεις, αλλά και το τι είσαι. Έτσι απλά............
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η αλήθεια για τον Θεό
Το θέμα είναι αν ο Θεός, μας Θέλησε, ποτέ, ή όχι. Κατά την γνώμη θερίας, έκφρασης λόγου και κίνησης, παραμένω αμετανόητος,
μου, όχι. Επειδή ως Γνώστης των πάντων και ιδιαίτερα, όσο ήταν επειδή στον άνθρωπο δεν υπήρξε ποτέ, δημοκρατία: από τον
έτοιμα, να συμβούν, Δημιουργώντας τον τότε άγγελο του φωτός, Θεό, στον Παράδεισο και επι γης.
και μετέπειτα, οξαποδώ, ήδη Γνώριζε, πως ο συγκεκριμένος άγ- Ο άνθρωπος δεν έπρεπε να γνωρίζει για τα μυστικά του σύμπ-
γελος, θα αποστατούσε. ΑΡΑ, δεν έπρεπε να τον Δημιουργήσει. Ό- ντος, και φαίνεται πως στον καιρό που υπήρχε ο πύργος της
μως, το Έπραξε, επειδή τον Βόλευε, να γίνουν έτσι, τα πράγματα, Βαβέλ, κάτι τέτοιο ήταν έτοιμος, τεχνολογικά, ο κόσμος, να α-
ώστε να χρησιμοποιηθεί ο οξαποδώ και οι δυνάμεις του κακού, νακαλύψει. Οπότε ο Θεός, είπε: ας κατεβούμε και ας μπερδέ-
για όσους ανθρώπους, δεν θα είχανε για Θεό τους, τον τριαδικό, ψουμε την γλώσσα των ανθρώπων, δημιουργώντας νέες, ώστε
Θεό. οι άνθρωποι να μην μπορούνε να συννενοηθούνε, επειδή, από
Στην αρχή, δημιουργήθηκε ο άντρας στον Παράδεισο και μετά, η τότε και στο εξής: ότι θα σκέφτονταν, ήταν ικανοί να το κατασ-
γυναίκα. Ο Θεός συζητούσε με τους ανθρώπους, αλλά φαίνεται κευάσουν.
πως κάποια στιγμή, τους Βαρέθηκε, και έστειλε τον πειρασμό, με Το ότι ο οξαποδώ θα τιμωρηθεί στο τέλος και θα δεθεί στην κό-
το μήλο, επειδή ήδη Γνώριζε, πως οι άνθρωποι θα υπέκυπταν. λαση, για πάντα, αυτό εμένα δεν με ικανοποιεί. Ήδη από την αρ-
Πολύ ωραία ευκαιρία για να ξεφορτωθεί τους αγνώμονες, ανθρώ- χή, ανέφερα τους λόγους. Σήμερα έψαξα κάτι άρθρα και βίντεο,
πους. Αργότερα, κατά τον κατακλυσμό του Νώε, ο Θεός μετάνιω- που ήδη γνώριζα πως υπάρχουνε: όπως για εκείνη την γεώτρηση
σε που Δημιούργησε τον άνθρωπο, και Αποφάσισε να Πνίξει, ό- που είχε γίνει, και κατέβασαν ένα μικρόφωνο, το οποίο μαγνητο-
λους τους ανθρώπους, εκτός από τον Νώε και κάτι άλλους, παρα- φώνησε ουρλιαχτά, ανθρώπων. Για μια ανήλικη που ο Χριστός,
τρεχάμενους: γυναίκες και άντρες. Το ότι αναφέρει στην Αγία Γρα- στον ύπνο της? της έδειξε την κόλαση, κι εκείνη ζωγράφισε, κα-
φή, πως ο Θεός μετάνιωσε για το δημιούργημα Του, μένει ασυγκί- τόπιν, ότι είδε. Ή για άλλους ανθρώπους, που είχανε ένα ατύχη-
νητο ως γεγονός, από κάτι ζαλισμένους που προσπαθούνε να σώ- μα, και ο Θεός, τους έδειξε την κόλαση, για να τους κάνει, να με-
σουνε την ψυχή των άλλων. ΩΣΤΕ να κερδίσουνε το εισητήριο, για τανοήσουνε. Προσωπικά σχετικά με αυτά τα πράγματα, πάντοτε
τον Παράδεισο. σκεφτόμουνα: κοίτα που μπλέξαμε.
Προσωπικά έχω λάβει, παρουσία, Θεού, όταν πίστευα στον Θεό, Δεν ξέρω αν υπάρχουνε άλλοι κόσμοι που βασανίζονται το ίδιο,
και προσπαθούσα να είμαι εντάξει με τα καθήκοντα που επιβάλ- και που έχουνε την πέλεκυ της κόλασης, επειδή δεν δοξάζουνε
λει ο Θεός: επειδή αυτό που Ήθελε από πάντα, ήταν να τον δοξά- τον Θεό, που Δημιούργησε τον οξαποδώ ! !
ζουμε, να τον τρέμουμε, και ποτέ, δεν μας Θέλησε, κοντά Του. Αυ- Αυτό είναι λοιπόν το καθεστώς, μέσα στο οποίο βρισκόμαστε.
τά τα γράφω με φόβο Θεού, επειδή ο Θεός στον ύπνο μου, ιδιαί- Δεν έχει σημασία αν εγώ θα μετανοήσω, κάποτε, ή πρέπει να με-
τερά, έχει Επιτρέψει, να δω και να αισθανθώ, φρικιαστικά, πρά- τανοήσω, για να φτιάξει η ζωή μου. Υπάρχουνε πολλοί ζαλισμένοι
γματα που έχουνε να κάνουνε με την κόλαση και τα δημιουργη- εκεί έξω, που προσφέρουνε λύσεις για πάσα νόσο και μπιιιιπ, εί-
μένα Του, αγρίμια, κακίας. Παρόλα αυτά, ως άνθρωπος που δεν τε, είναι απλοί, καθημερινοί, πολίτες, είτε τσαρλατάνοι ψυχολόγοι
έχω ευλογηθεί, ακόμα, με την παρουσία κάποιας κοπέλας, στο και επιστήμονες/ξεροκέφαλοι, που δεν γνωρίζουνε την αλήθεια,
πλάι μου, συν άλλων γεγονότων που μου συνέβησαν, και έχουνε και όπως έχω ξαναπεί, παραφράζοντας το: μην εμπιστεύεστε αν-
να κάνουνε με τον πόλεμο που μου κηρύξανε, εναντίον της ελευ- θρώπους που δεν έχουνε αισθανθεί στο πετσί τους, την οργή του
Θεού. Μην τους μιλάτε, μην ασχολείστε καν, μαζί τους. Μην δια-
βάζετε τα κηρύγματα τους/σωτηρίας. Είναι ανίκανοι.
Τέλος, ως θνητός άνθρωπος, θα ήθελα να αναφέρω, πως όντως,
ο Θεός έχει προφυλάξει αρκετούς ανθρώπους, από ατυχήματα,
όπως συνέβη και σ' εμένα, όταν έσπασα την κλείδα μου, πέφτον-
τας από το ποδήλατο. Και ευτυχώς, γλίτωσα την εγχείρηση, γιατί
δεν είχα καμία όρεξη να πέσω στην ανάγκη των νοσοκόμων: να
με πλένουνε, να με αλλάζουνε. Όμως, όπως έχω πει ήδη, αρκετές,
φορές, σχετικά με τον Θεό: δεν μπορώ να αγαπάω κάτι που μου
ζητά να το φοβάμαι, ή να με ....Απειλεί: για να πιστέψω.
Κλείνω με μια δική μου, σκέψη: αν όσα συμβαίνουν στην γη, και
ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είναι επειδή έχουνε απομακρυνθεί οι άν-
θρωποι από τον Δημιουργό τους: δηλαδή τιμωρούμαστε, τότε
κατά την γνώμη μου έχει αποτύχει η ίδια η δημιουργία μας, όπως
επίσης και το τι έχει πράξει, Εκείνος, για να μας πλησιάσει.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το θέμα είναι αν ο Θεός, μας Θέλησε, ποτέ, ή όχι. Κατά την γνώμη θερίας, έκφρασης λόγου και κίνησης, παραμένω αμετανόητος,
μου, όχι. Επειδή ως Γνώστης των πάντων και ιδιαίτερα, όσο ήταν επειδή στον άνθρωπο δεν υπήρξε ποτέ, δημοκρατία: από τον
έτοιμα, να συμβούν, Δημιουργώντας τον τότε άγγελο του φωτός, Θεό, στον Παράδεισο και επι γης.
και μετέπειτα, οξαποδώ, ήδη Γνώριζε, πως ο συγκεκριμένος άγ- Ο άνθρωπος δεν έπρεπε να γνωρίζει για τα μυστικά του σύμπ-
γελος, θα αποστατούσε. ΑΡΑ, δεν έπρεπε να τον Δημιουργήσει. Ό- ντος, και φαίνεται πως στον καιρό που υπήρχε ο πύργος της
μως, το Έπραξε, επειδή τον Βόλευε, να γίνουν έτσι, τα πράγματα, Βαβέλ, κάτι τέτοιο ήταν έτοιμος, τεχνολογικά, ο κόσμος, να α-
ώστε να χρησιμοποιηθεί ο οξαποδώ και οι δυνάμεις του κακού, νακαλύψει. Οπότε ο Θεός, είπε: ας κατεβούμε και ας μπερδέ-
για όσους ανθρώπους, δεν θα είχανε για Θεό τους, τον τριαδικό, ψουμε την γλώσσα των ανθρώπων, δημιουργώντας νέες, ώστε
Θεό. οι άνθρωποι να μην μπορούνε να συννενοηθούνε, επειδή, από
Στην αρχή, δημιουργήθηκε ο άντρας στον Παράδεισο και μετά, η τότε και στο εξής: ότι θα σκέφτονταν, ήταν ικανοί να το κατασ-
γυναίκα. Ο Θεός συζητούσε με τους ανθρώπους, αλλά φαίνεται κευάσουν.
πως κάποια στιγμή, τους Βαρέθηκε, και έστειλε τον πειρασμό, με Το ότι ο οξαποδώ θα τιμωρηθεί στο τέλος και θα δεθεί στην κό-
το μήλο, επειδή ήδη Γνώριζε, πως οι άνθρωποι θα υπέκυπταν. λαση, για πάντα, αυτό εμένα δεν με ικανοποιεί. Ήδη από την αρ-
Πολύ ωραία ευκαιρία για να ξεφορτωθεί τους αγνώμονες, ανθρώ- χή, ανέφερα τους λόγους. Σήμερα έψαξα κάτι άρθρα και βίντεο,
πους. Αργότερα, κατά τον κατακλυσμό του Νώε, ο Θεός μετάνιω- που ήδη γνώριζα πως υπάρχουνε: όπως για εκείνη την γεώτρηση
σε που Δημιούργησε τον άνθρωπο, και Αποφάσισε να Πνίξει, ό- που είχε γίνει, και κατέβασαν ένα μικρόφωνο, το οποίο μαγνητο-
λους τους ανθρώπους, εκτός από τον Νώε και κάτι άλλους, παρα- φώνησε ουρλιαχτά, ανθρώπων. Για μια ανήλικη που ο Χριστός,
τρεχάμενους: γυναίκες και άντρες. Το ότι αναφέρει στην Αγία Γρα- στον ύπνο της? της έδειξε την κόλαση, κι εκείνη ζωγράφισε, κα-
φή, πως ο Θεός μετάνιωσε για το δημιούργημα Του, μένει ασυγκί- τόπιν, ότι είδε. Ή για άλλους ανθρώπους, που είχανε ένα ατύχη-
νητο ως γεγονός, από κάτι ζαλισμένους που προσπαθούνε να σώ- μα, και ο Θεός, τους έδειξε την κόλαση, για να τους κάνει, να με-
σουνε την ψυχή των άλλων. ΩΣΤΕ να κερδίσουνε το εισητήριο, για τανοήσουνε. Προσωπικά σχετικά με αυτά τα πράγματα, πάντοτε
τον Παράδεισο. σκεφτόμουνα: κοίτα που μπλέξαμε.
Προσωπικά έχω λάβει, παρουσία, Θεού, όταν πίστευα στον Θεό, Δεν ξέρω αν υπάρχουνε άλλοι κόσμοι που βασανίζονται το ίδιο,
και προσπαθούσα να είμαι εντάξει με τα καθήκοντα που επιβάλ- και που έχουνε την πέλεκυ της κόλασης, επειδή δεν δοξάζουνε
λει ο Θεός: επειδή αυτό που Ήθελε από πάντα, ήταν να τον δοξά- τον Θεό, που Δημιούργησε τον οξαποδώ ! !
ζουμε, να τον τρέμουμε, και ποτέ, δεν μας Θέλησε, κοντά Του. Αυ- Αυτό είναι λοιπόν το καθεστώς, μέσα στο οποίο βρισκόμαστε.
τά τα γράφω με φόβο Θεού, επειδή ο Θεός στον ύπνο μου, ιδιαί- Δεν έχει σημασία αν εγώ θα μετανοήσω, κάποτε, ή πρέπει να με-
τερά, έχει Επιτρέψει, να δω και να αισθανθώ, φρικιαστικά, πρά- τανοήσω, για να φτιάξει η ζωή μου. Υπάρχουνε πολλοί ζαλισμένοι
γματα που έχουνε να κάνουνε με την κόλαση και τα δημιουργη- εκεί έξω, που προσφέρουνε λύσεις για πάσα νόσο και μπιιιιπ, εί-
μένα Του, αγρίμια, κακίας. Παρόλα αυτά, ως άνθρωπος που δεν τε, είναι απλοί, καθημερινοί, πολίτες, είτε τσαρλατάνοι ψυχολόγοι
έχω ευλογηθεί, ακόμα, με την παρουσία κάποιας κοπέλας, στο και επιστήμονες/ξεροκέφαλοι, που δεν γνωρίζουνε την αλήθεια,
πλάι μου, συν άλλων γεγονότων που μου συνέβησαν, και έχουνε και όπως έχω ξαναπεί, παραφράζοντας το: μην εμπιστεύεστε αν-
να κάνουνε με τον πόλεμο που μου κηρύξανε, εναντίον της ελευ- θρώπους που δεν έχουνε αισθανθεί στο πετσί τους, την οργή του
Θεού. Μην τους μιλάτε, μην ασχολείστε καν, μαζί τους. Μην δια-
βάζετε τα κηρύγματα τους/σωτηρίας. Είναι ανίκανοι.
Τέλος, ως θνητός άνθρωπος, θα ήθελα να αναφέρω, πως όντως,
ο Θεός έχει προφυλάξει αρκετούς ανθρώπους, από ατυχήματα,
όπως συνέβη και σ' εμένα, όταν έσπασα την κλείδα μου, πέφτον-
τας από το ποδήλατο. Και ευτυχώς, γλίτωσα την εγχείρηση, γιατί
δεν είχα καμία όρεξη να πέσω στην ανάγκη των νοσοκόμων: να
με πλένουνε, να με αλλάζουνε. Όμως, όπως έχω πει ήδη, αρκετές,
φορές, σχετικά με τον Θεό: δεν μπορώ να αγαπάω κάτι που μου
ζητά να το φοβάμαι, ή να με ....Απειλεί: για να πιστέψω.
Κλείνω με μια δική μου, σκέψη: αν όσα συμβαίνουν στην γη, και
ιδιαίτερα στην Ελλάδα, είναι επειδή έχουνε απομακρυνθεί οι άν-
θρωποι από τον Δημιουργό τους: δηλαδή τιμωρούμαστε, τότε
κατά την γνώμη μου έχει αποτύχει η ίδια η δημιουργία μας, όπως
επίσης και το τι έχει πράξει, Εκείνος, για να μας πλησιάσει.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Με συγκινεί, η αγάπη σου, αλλά
Αυτή θα ήταν η αρχή μιας φράσης, που θα μπορούσα να πω, Έτσι κι εγώ, αποφάσισα, πως δεν πρέπει να ρίξω, νερό,
σε μια γυναίκα, σε πιθανό, περιβάλλον, εργασίας, ή αν είχαμε στο κρασί μου, και να πω: πως σε αυτή την ηλικία που
γνωριστεί σε άλλους χώρους, όπως "τυχαία" / σε σημεία συνά- βρίσκομαι, θα χρειαστεί να συμβιβαστώ με την επιλογή
ντησης και έκφρασης, λόγου και τεχνών / ως μέλη ποδηλατι- μιας κοπέλας, που η ηλικία της, θα πλησιάζει, ακόμα
κής, ομάδας / κάπου τέλος πάντων, όπου η καθημερινή, τρι- και τα 37. Δεν αρνούμαι, επειδή θα κάνει με κινδύνους,
βή, φανερώνει, προσωπικότητες και συναισθήματα. παιδιά, αλλά έστω θα ευχαριστούμε που θα είμαστε ευ-
τυχισμένοι.
Ως άνθρωπος που η ζωή μου έχει χαρίσει απλόχερα, την μο- Αρνούμαι να κάνω σχέση με κάποια, πολύ ψηλά, πάνω
ναξιά, θα έπρεπε, προφανώς, να είμαι, πιο επιεικής, και να με- από τα 30, ή έστω στα 33, ή 34, επειδή (αν ήσουν προ-
τριάζω τις απαιτήσεις μου. Ως άνθρωπος, επίσης (41 ετών, σεκτικός, αναγνώστης), θα ήξερες, το γιατί. Και φυσικά
στις 11 Μαρτίου), που δεν κατάφερα να ζήσω, τίποτα, θα έπ- έχει σχέση, κατά ένα ποσοστό -δεν ξέρω, πόσο επηρεά-
ρεπε, ξανά, προφανώς, να έχω βρει πλέον το κουράγιο να ρυ- ζει, τελικά, στην κρίση της απόφασης- που έχει να κάνει
θμίζω τα του βίου μου, καλλιεργώντας την διάκριση στο που με το αίσθημα της αφής και της απόλαυσης, που χαρί-
βρίσκεται η αληθινή, αγάπη και με τι κριτήρια, ξεχωρίζεις το ζει η επαφή με μια 25χρονη (και όσο περνάνε τα χρόνια
καλό και το χρήσιμο. Εννοώ φυσικά, να βρω κάποια που να φυσικά, μειώνεται), αφού το δέρμα της γυναίκας, χάνει
μην βαριέται, να την αγαπάω. Επειδή αυτό είναι το πρόβλημα την φρεσκάδα και την ποιότητα του.
της συμπεριφοράς των περισσοτέρων εκπροσώπων, του γυ-
ναικείου, φύλου, και όχι οι υπόλοιπες δικαιολογίες: δεν θέλω Θα αντιπροτείνεις πως εκείνο που έχει σημασία, είναι το
να κάνω, σχέση / θέλω και δεν θέλω / πρώτα η καριέρα, κλπ. μυαλό, η ενεργητικότητα, η εκτίμηση της ζωής και τι,
προσφέρει στον καθένα -αργά ή γρήγορα. Αυτό θα ίσχυε
άνετα, αν απευθυνόσουν σε έναν άνθρωπο, με εμπειρίες
στην ζωή, οι οποίες αποκάλυψαν το δώρο της αυτοεκτίμησης,
και της προστασίας, του συγκεκριμένου ρόλου, όπου όλοι μας
είμαστε υποχρεωμένοι ν' αναζητήσουμε και να υπερασπιστούμε.
Μάλλον δεν πρόσεχες, όταν σου απευθυνόμουν. Κατά έναν τρό-
πο, πιστεύεις πως στην ζωή, έχουν -άλλο το κερδίζουν- όλοι, τις
ίδιες ευκαιρίες, για να μαντέψουν, τι είναι το σωστό και τι δεν μας
ταιριάζε, αρκετά, απλοϊκά, εκφραζόμενος.
Έχω πληγωθεί αρκετά, για να συνεχίσω να ανέχομαι, να επιλέγω,
κάποια, αφού κι αυτή, όπως οι προηγούμενες, θα βαριέται, να
την αγαπάω. Θα μου πεις, δεν θα ξέρεις τι θα κάνεις, εκείνη ακρι-
βώς την στιγμή, που θα σου πει, ότι σε αγαπάει. Έστω κι αν δεν
το πει, επειδή, μην γελιόμαστε, η γυναίκα δεν το λέει. Εγώ, προσω-
πικά, το θεωρώ, μείον στην αξιοπρέπεια της, να το κρύβει.
- Με συγκινεί, επομένως, η αγάπη σου, αλλά είσαι μεγάλη για μένα.
Εξάλλου δεν με γνωρίζεις, και αν και έχω εξελιχτεί κατά έναν τρόπο,
το παρελθόν και το αντίκτυπο της μοναξιάς, θα με ακολουθεί, πά-
ντοτε. Δεν φταις, εσύ. Απλά η ζωή είναι πιο δίκαιη, με ορισμένους,
ανθρώπους.
Αυτή θα ήταν η αρχή μιας φράσης, που θα μπορούσα να πω, Έτσι κι εγώ, αποφάσισα, πως δεν πρέπει να ρίξω, νερό,
σε μια γυναίκα, σε πιθανό, περιβάλλον, εργασίας, ή αν είχαμε στο κρασί μου, και να πω: πως σε αυτή την ηλικία που
γνωριστεί σε άλλους χώρους, όπως "τυχαία" / σε σημεία συνά- βρίσκομαι, θα χρειαστεί να συμβιβαστώ με την επιλογή
ντησης και έκφρασης, λόγου και τεχνών / ως μέλη ποδηλατι- μιας κοπέλας, που η ηλικία της, θα πλησιάζει, ακόμα
κής, ομάδας / κάπου τέλος πάντων, όπου η καθημερινή, τρι- και τα 37. Δεν αρνούμαι, επειδή θα κάνει με κινδύνους,
βή, φανερώνει, προσωπικότητες και συναισθήματα. παιδιά, αλλά έστω θα ευχαριστούμε που θα είμαστε ευ-
τυχισμένοι.
Ως άνθρωπος που η ζωή μου έχει χαρίσει απλόχερα, την μο- Αρνούμαι να κάνω σχέση με κάποια, πολύ ψηλά, πάνω
ναξιά, θα έπρεπε, προφανώς, να είμαι, πιο επιεικής, και να με- από τα 30, ή έστω στα 33, ή 34, επειδή (αν ήσουν προ-
τριάζω τις απαιτήσεις μου. Ως άνθρωπος, επίσης (41 ετών, σεκτικός, αναγνώστης), θα ήξερες, το γιατί. Και φυσικά
στις 11 Μαρτίου), που δεν κατάφερα να ζήσω, τίποτα, θα έπ- έχει σχέση, κατά ένα ποσοστό -δεν ξέρω, πόσο επηρεά-
ρεπε, ξανά, προφανώς, να έχω βρει πλέον το κουράγιο να ρυ- ζει, τελικά, στην κρίση της απόφασης- που έχει να κάνει
θμίζω τα του βίου μου, καλλιεργώντας την διάκριση στο που με το αίσθημα της αφής και της απόλαυσης, που χαρί-
βρίσκεται η αληθινή, αγάπη και με τι κριτήρια, ξεχωρίζεις το ζει η επαφή με μια 25χρονη (και όσο περνάνε τα χρόνια
καλό και το χρήσιμο. Εννοώ φυσικά, να βρω κάποια που να φυσικά, μειώνεται), αφού το δέρμα της γυναίκας, χάνει
μην βαριέται, να την αγαπάω. Επειδή αυτό είναι το πρόβλημα την φρεσκάδα και την ποιότητα του.
της συμπεριφοράς των περισσοτέρων εκπροσώπων, του γυ-
ναικείου, φύλου, και όχι οι υπόλοιπες δικαιολογίες: δεν θέλω Θα αντιπροτείνεις πως εκείνο που έχει σημασία, είναι το
να κάνω, σχέση / θέλω και δεν θέλω / πρώτα η καριέρα, κλπ. μυαλό, η ενεργητικότητα, η εκτίμηση της ζωής και τι,
προσφέρει στον καθένα -αργά ή γρήγορα. Αυτό θα ίσχυε
άνετα, αν απευθυνόσουν σε έναν άνθρωπο, με εμπειρίες
στην ζωή, οι οποίες αποκάλυψαν το δώρο της αυτοεκτίμησης,
και της προστασίας, του συγκεκριμένου ρόλου, όπου όλοι μας
είμαστε υποχρεωμένοι ν' αναζητήσουμε και να υπερασπιστούμε.
Μάλλον δεν πρόσεχες, όταν σου απευθυνόμουν. Κατά έναν τρό-
πο, πιστεύεις πως στην ζωή, έχουν -άλλο το κερδίζουν- όλοι, τις
ίδιες ευκαιρίες, για να μαντέψουν, τι είναι το σωστό και τι δεν μας
ταιριάζε, αρκετά, απλοϊκά, εκφραζόμενος.
Έχω πληγωθεί αρκετά, για να συνεχίσω να ανέχομαι, να επιλέγω,
κάποια, αφού κι αυτή, όπως οι προηγούμενες, θα βαριέται, να
την αγαπάω. Θα μου πεις, δεν θα ξέρεις τι θα κάνεις, εκείνη ακρι-
βώς την στιγμή, που θα σου πει, ότι σε αγαπάει. Έστω κι αν δεν
το πει, επειδή, μην γελιόμαστε, η γυναίκα δεν το λέει. Εγώ, προσω-
πικά, το θεωρώ, μείον στην αξιοπρέπεια της, να το κρύβει.
- Με συγκινεί, επομένως, η αγάπη σου, αλλά είσαι μεγάλη για μένα.
Εξάλλου δεν με γνωρίζεις, και αν και έχω εξελιχτεί κατά έναν τρόπο,
το παρελθόν και το αντίκτυπο της μοναξιάς, θα με ακολουθεί, πά-
ντοτε. Δεν φταις, εσύ. Απλά η ζωή είναι πιο δίκαιη, με ορισμένους,
ανθρώπους.
Η καρδιά της Χιονάτης
Λουλούδι μου. Τι κάνεις; Το ωραιότερο, πλάσμα, Γι' αυτό, το πνεύμα σου,
Είσαι καλά; είναι εκείνο που ντύνει η αγάπη, είναι τόσο ισχυρό, σ' εμένα.
Το πρόσωπο σου, ανθρώπου προς άνθρωπο. Να αναπνέεις, κοντά μου,
ας έχει, ένα νέο, χαμόγελο. Δεν είναι από λύπη, που "σε αγαπώ" και να αισθάνεσαι, ασφαλής.
Το πρόσωπο σου -για μένα- Εκείνων τα μάτια, ενόσω δεν γνώρισαν Χιονάτη "μου"
Είσαι εσύ, ολόκληρη. πόσο ζεστός είναι ο ήλιος, Επειδή τα γραπτά, μένουν,
Κάθε μου, δάκρυ, στην συντροφικότητα, Και ο χρόνος,
φτάνει σ' εσένα, Εννοούν, σαν θύελλα, στην Σαχάρα,
για να λιώσει τους σταλακτίτες, την αξία να προστατεύσεις, σπρώχνει, ξανά και ξανά,
απ' ότι εξακολουθεί, να σε πονά. στο τώρα, μια ζωή, Όσα οι άνθρωποι,
Κάποτε, ρώτησαν, κάποιον: Στο αύριο, όσα δεν καταλαβαίνουν, δεν εφηύραν, ακόμα:
Είναι δυνατόν η γυναίκα, να είναι άνθρωπος; οι λέξεις. τις σταθερές, της μονογαμίας.
Λουλούδι μου. Τι κάνεις; Το ωραιότερο, πλάσμα, Γι' αυτό, το πνεύμα σου,
Είσαι καλά; είναι εκείνο που ντύνει η αγάπη, είναι τόσο ισχυρό, σ' εμένα.
Το πρόσωπο σου, ανθρώπου προς άνθρωπο. Να αναπνέεις, κοντά μου,
ας έχει, ένα νέο, χαμόγελο. Δεν είναι από λύπη, που "σε αγαπώ" και να αισθάνεσαι, ασφαλής.
Το πρόσωπο σου -για μένα- Εκείνων τα μάτια, ενόσω δεν γνώρισαν Χιονάτη "μου"
Είσαι εσύ, ολόκληρη. πόσο ζεστός είναι ο ήλιος, Επειδή τα γραπτά, μένουν,
Κάθε μου, δάκρυ, στην συντροφικότητα, Και ο χρόνος,
φτάνει σ' εσένα, Εννοούν, σαν θύελλα, στην Σαχάρα,
για να λιώσει τους σταλακτίτες, την αξία να προστατεύσεις, σπρώχνει, ξανά και ξανά,
απ' ότι εξακολουθεί, να σε πονά. στο τώρα, μια ζωή, Όσα οι άνθρωποι,
Κάποτε, ρώτησαν, κάποιον: Στο αύριο, όσα δεν καταλαβαίνουν, δεν εφηύραν, ακόμα:
Είναι δυνατόν η γυναίκα, να είναι άνθρωπος; οι λέξεις. τις σταθερές, της μονογαμίας.
Τα λογια
υπήρξανε πάντοτε, λόγια. Αφού το διάλεξες και φέρνουν, τσακωμό,
Κάτι, και το επέλεξα, Λες και η πραγματικότητα,
που τον αέρα, θαρρεί, Ετούτο δεν βοήθησε, ποτέ, θα μπορούσε, ποτέ, να ωφεληθεί,
πως επιβάλλεται. τους ονειροπόλους, μάτια μου. Απ' ότι εμείς οι δυό, θα θέλαμε να είναι,
Ένα σώμα οξυγόνου, Κι ας μην με άφησες, Αν ερχόσουν πιο κοντά.
λείποντας, όμως, σταδιακά, να έρθω πιο κοντά. Αν άφηνες τα χρώματα της πατρίδας σου,
η ουσία της αγάπης. Δεν φταίει τίποτε άλλο, Να με πλημμυρίσουνε,
Επειδή παρά όσα θέλει το: αγάπη μου, σαν δυό, δελφίνια,
κανείς, δεν είναι δυνατό, για να στερεωθεί. Που γίνανε, ταίρι,
να σε κάνει να πιστέψεις, οτιδήποτε, Απαιτήσεις, Όχι για να πάνε κόντρα σε οτιδήποτε,
Και τίποτα δεν σε φέρνει, κοντά, που πονάνε, Απλά για να πούνε, ευχαριστώ.
Κάτι, και το επέλεξα, Λες και η πραγματικότητα,
που τον αέρα, θαρρεί, Ετούτο δεν βοήθησε, ποτέ, θα μπορούσε, ποτέ, να ωφεληθεί,
πως επιβάλλεται. τους ονειροπόλους, μάτια μου. Απ' ότι εμείς οι δυό, θα θέλαμε να είναι,
Ένα σώμα οξυγόνου, Κι ας μην με άφησες, Αν ερχόσουν πιο κοντά.
λείποντας, όμως, σταδιακά, να έρθω πιο κοντά. Αν άφηνες τα χρώματα της πατρίδας σου,
η ουσία της αγάπης. Δεν φταίει τίποτε άλλο, Να με πλημμυρίσουνε,
Επειδή παρά όσα θέλει το: αγάπη μου, σαν δυό, δελφίνια,
κανείς, δεν είναι δυνατό, για να στερεωθεί. Που γίνανε, ταίρι,
να σε κάνει να πιστέψεις, οτιδήποτε, Απαιτήσεις, Όχι για να πάνε κόντρα σε οτιδήποτε,
Και τίποτα δεν σε φέρνει, κοντά, που πονάνε, Απλά για να πούνε, ευχαριστώ.
Μονο η αγαπη
μπορεί να φέρει, δάκρυα, Τίποτα, όμως, δεν θα έρθει,
στο πρόσωπο μου, στα μέτρα μας.
Πόσο τα αγαπώ,
για την ειλικρίνεια τους. Παρά,
εκείνη η αγάπη,
όταν ένας άνθρωπος Που ορίζει τα χρώματα,
εισέρχεται στο δωμάτιο της ζωής, στον ορίζοντα.
ελπίζει, να συμμετέχει στην κοινωνία,
μ' ένα προσωπικό, μερίδιο, ωριμότητας. Γιατί, τώρα;
Ρωτάς.
Που με το χιούμορ, δικαιολογώ, Το μερίδιο μου,
πως κατέχω -ναι. Αν δεν με περιόριζα, είχε καθυστερήσει,
σε συνήθειες:
Για ένα κομμάτι, επιλογών, στο ταχυδρομείο,
της επίγνωσης: ότι σε νοιάζομαι.
Από την πίττα Δεν καταλάβαινα.
Των συναλλαγών, στην επικοινωνία. Είμαι ατελής.
Το παρόν,
είναι ήδη παρελθόν Τα δάκρυα μου ήταν εσωτερικά.
Μα τώρα,
Και άραγε προλάβαμε να αλλάξουμε, Ω ναι, προορίζομαι για το τώρα:
ορισμένα, κεφάλαια; είναι από ευτυχία. Είναι επιθυμητά.
στο πρόσωπο μου, στα μέτρα μας.
Πόσο τα αγαπώ,
για την ειλικρίνεια τους. Παρά,
εκείνη η αγάπη,
όταν ένας άνθρωπος Που ορίζει τα χρώματα,
εισέρχεται στο δωμάτιο της ζωής, στον ορίζοντα.
ελπίζει, να συμμετέχει στην κοινωνία,
μ' ένα προσωπικό, μερίδιο, ωριμότητας. Γιατί, τώρα;
Ρωτάς.
Που με το χιούμορ, δικαιολογώ, Το μερίδιο μου,
πως κατέχω -ναι. Αν δεν με περιόριζα, είχε καθυστερήσει,
σε συνήθειες:
Για ένα κομμάτι, επιλογών, στο ταχυδρομείο,
της επίγνωσης: ότι σε νοιάζομαι.
Από την πίττα Δεν καταλάβαινα.
Των συναλλαγών, στην επικοινωνία. Είμαι ατελής.
Το παρόν,
είναι ήδη παρελθόν Τα δάκρυα μου ήταν εσωτερικά.
Μα τώρα,
Και άραγε προλάβαμε να αλλάξουμε, Ω ναι, προορίζομαι για το τώρα:
ορισμένα, κεφάλαια; είναι από ευτυχία. Είναι επιθυμητά.
Η ακροπολη
τησ αγαπησ σου
Με την σκέψη σου, ξύπνησα, σήμερα.
Ένας ωκεανός, μας κρατά, Τα όμορφα, χαρακτηριστικά,
μακριά, της πατρίδας σου,
Κι ετούτο με πληγώνει, στο πρόσωπο σου,
γιατί μειώνει τις πιθανότητες, Ενόσω ο ίδιος ο ήλιος,
Κάποτε, θέλει και υποχωρεί,
να σε δω, Εμπρός στην δύναμη της αγάπης σου.
Και να μοιραστούμε, Εκείνη
ένα φιλικό, απόγευμα. η μοναδική, φυσιογνωμία,
Μια γκρίζα, οπτική, της προσφοράς σου.
Καιρού, χειμωνιάτικου.
Να μου μιλούσες.
Άραγε σου αξίζω; Να 'ξερα, πως, μεγάλωσες.
Να 'χα όλα τα αστέρια, Τι τονώνει,
να τ' άφηνα στα χέρια σου, το χαμόγελο σου.
μ' ένα μου δάκρυ.
Σκέψεις ανθρώπινες,
γυροφέρνουν στον νου.
Έχω ανάγκη να γελάσω.
Να σε πω με τ' όνομα σου.
Ένας ωκεανός, μας κρατά, Τα όμορφα, χαρακτηριστικά,
μακριά, της πατρίδας σου,
Κι ετούτο με πληγώνει, στο πρόσωπο σου,
γιατί μειώνει τις πιθανότητες, Ενόσω ο ίδιος ο ήλιος,
Κάποτε, θέλει και υποχωρεί,
να σε δω, Εμπρός στην δύναμη της αγάπης σου.
Και να μοιραστούμε, Εκείνη
ένα φιλικό, απόγευμα. η μοναδική, φυσιογνωμία,
Μια γκρίζα, οπτική, της προσφοράς σου.
Καιρού, χειμωνιάτικου.
Να μου μιλούσες.
Άραγε σου αξίζω; Να 'ξερα, πως, μεγάλωσες.
Να 'χα όλα τα αστέρια, Τι τονώνει,
να τ' άφηνα στα χέρια σου, το χαμόγελο σου.
μ' ένα μου δάκρυ.
Σκέψεις ανθρώπινες,
γυροφέρνουν στον νου.
Έχω ανάγκη να γελάσω.
Να σε πω με τ' όνομα σου.
Δεν είναι,
ότι δεν θέλω να σε πλησιάσω, Να αφεθώ σ' ότι θα μου 'λεγες, Δεν είναι πως κάνω οικονομία,
Για να πάμε, μαζί, εσύ, στα συναισθήματα. Απλά,
μια βόλτα, Καλή και άξια, κοπέλα. έχω ξεχάσει: να θέλω.
Χέρι με χέρι,
Για κείνα τα κρυφά, όνειρα, Ακόμη δεν ξέρω πως να σε φωνάζω.
Έως εμπρός, των γυναικών: Ο ήχος μιας λέξης,
στην διάφανη, κουρτίνα, Προκειμένου να αγαπηθούνε, Που κάνει το πρόσωπο σου, να στρέφει.
Που ορίζει, την γη
της αγάπης, όπως ποτίζει ο αέρας, Δώσμου μια χαρούμενη σου, θύμηση.
τα πνευμόνια. Άφησε τη στο χαρτί,
Κρατώντας έξω, Όπως ο άντρας θα δεχτεί, Να θαμπώσει το μέσα μου.
την αδιαφορία και την προκατάληψη. την ευαισθησία της.
Να ξεπεράσει η μέρα,
Μακάρι να μπορούσα να σου πω, Αναρωτιέμαι, το ίδιο της το ύφος:
από κοντά, που σαν καλύπτρα πειρατή, στο μάτι.
Όσα η φιλία, Μας έχει καθοδηγήσει, η φτώχεια.
ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν, Από το ένα, κοιτώ τον κόσμο.
άντρα, Δεν μπορώ να γίνω, Εμένα. Με το τυφλό,
Επιτρέπει: γραμματέας του εαυτού μου. κάνω τις συγκρίσεις.
ούτε να επιθυμήσω, κάτι,
στιγμές, Μέρα και νύχτα, μες το φόβο,
Που η συννενόηση, Που βρίσκεται, Περί αιώνιας καταδίκης.
Είναι η πιο σημαντική, εκδοχή, της φιλίας. τόσο μακριά μου. Περί τωρινής, ευτυχίας.
όπως, ποτέ, πριν, δεν το γνώριζε, Η θεά του νησιού σου, Δεν είναι ότι δεν προτιμώ, εσένα,
ο δρόμος, μάλλον έπαψε να βοηθά, απ' την απάθεια
Πως συναινούν, δυό πλάσματα. Μέσα μου, και την καθυστέρηση.
Δυό αντίθετα, φύλα.
την θέληση, Δεν είναι,
Κι ίσως για τούτο τον λόγο, να ζητήσω: τι είναι η ζωή. ότι δεν θέλω να είμαι, κοντά σου.
δεν αφιέρωσα, τον χρόνο, Τ' απωθημένα,
τον μοναδικό, Είμαι τόσο απασχολημένος,
να ζυγίζω την κούραση. είναι ένα άλλο πρόσωπο,
Που περίμενες Να σώζω ότι δεν είχα, ποτέ. Με δικαιώματα, πιότερο,
ή είχα υποσχεθεί, σ' εμένα: Παρά με υποχρεώσεις.
Πες πως ετούτα τα γράμματα,
είναι δυό, ζεστά, χέρια. Εσύ είσαι,
Άραγε τα άφησες, κάποια στιγμή, σε μια δεύτερη, Ελλάδα,
να σ' αγκαλιάσουν.
Παρέα μ' όσα αγαπάς
και σ' αγάπησαν.
Έχω ακόμα στα μάτια μου,
τη χρυσή σου, καρδιά,
μα της συγκίνησης το ξύπνημα,
δεν εξαρτάται, τόσο,
από εμένα, πια.
ότι δεν θέλω να σε πλησιάσω, Να αφεθώ σ' ότι θα μου 'λεγες, Δεν είναι πως κάνω οικονομία,
Για να πάμε, μαζί, εσύ, στα συναισθήματα. Απλά,
μια βόλτα, Καλή και άξια, κοπέλα. έχω ξεχάσει: να θέλω.
Χέρι με χέρι,
Για κείνα τα κρυφά, όνειρα, Ακόμη δεν ξέρω πως να σε φωνάζω.
Έως εμπρός, των γυναικών: Ο ήχος μιας λέξης,
στην διάφανη, κουρτίνα, Προκειμένου να αγαπηθούνε, Που κάνει το πρόσωπο σου, να στρέφει.
Που ορίζει, την γη
της αγάπης, όπως ποτίζει ο αέρας, Δώσμου μια χαρούμενη σου, θύμηση.
τα πνευμόνια. Άφησε τη στο χαρτί,
Κρατώντας έξω, Όπως ο άντρας θα δεχτεί, Να θαμπώσει το μέσα μου.
την αδιαφορία και την προκατάληψη. την ευαισθησία της.
Να ξεπεράσει η μέρα,
Μακάρι να μπορούσα να σου πω, Αναρωτιέμαι, το ίδιο της το ύφος:
από κοντά, που σαν καλύπτρα πειρατή, στο μάτι.
Όσα η φιλία, Μας έχει καθοδηγήσει, η φτώχεια.
ανάμεσα σε μια γυναίκα και έναν, Από το ένα, κοιτώ τον κόσμο.
άντρα, Δεν μπορώ να γίνω, Εμένα. Με το τυφλό,
Επιτρέπει: γραμματέας του εαυτού μου. κάνω τις συγκρίσεις.
ούτε να επιθυμήσω, κάτι,
στιγμές, Μέρα και νύχτα, μες το φόβο,
Που η συννενόηση, Που βρίσκεται, Περί αιώνιας καταδίκης.
Είναι η πιο σημαντική, εκδοχή, της φιλίας. τόσο μακριά μου. Περί τωρινής, ευτυχίας.
όπως, ποτέ, πριν, δεν το γνώριζε, Η θεά του νησιού σου, Δεν είναι ότι δεν προτιμώ, εσένα,
ο δρόμος, μάλλον έπαψε να βοηθά, απ' την απάθεια
Πως συναινούν, δυό πλάσματα. Μέσα μου, και την καθυστέρηση.
Δυό αντίθετα, φύλα.
την θέληση, Δεν είναι,
Κι ίσως για τούτο τον λόγο, να ζητήσω: τι είναι η ζωή. ότι δεν θέλω να είμαι, κοντά σου.
δεν αφιέρωσα, τον χρόνο, Τ' απωθημένα,
τον μοναδικό, Είμαι τόσο απασχολημένος,
να ζυγίζω την κούραση. είναι ένα άλλο πρόσωπο,
Που περίμενες Να σώζω ότι δεν είχα, ποτέ. Με δικαιώματα, πιότερο,
ή είχα υποσχεθεί, σ' εμένα: Παρά με υποχρεώσεις.
Πες πως ετούτα τα γράμματα,
είναι δυό, ζεστά, χέρια. Εσύ είσαι,
Άραγε τα άφησες, κάποια στιγμή, σε μια δεύτερη, Ελλάδα,
να σ' αγκαλιάσουν.
Παρέα μ' όσα αγαπάς
και σ' αγάπησαν.
Έχω ακόμα στα μάτια μου,
τη χρυσή σου, καρδιά,
μα της συγκίνησης το ξύπνημα,
δεν εξαρτάται, τόσο,
από εμένα, πια.
Τι είναι η Ακρόπολη ?
Η Ακρόπολη, πωλήθηκε! μιας σκέψης, ανώτερης από της Ακρόπολης,
Και πλέον είναι αδύνατον το καθεστώς, σκανδάλων, είναι καλλυμένες από μυρουδιά,
να φωτογραφηθείς με την Ελληνική σημαία, Δεν φαίνεται, φρέσκου, αγορασμένου, δέρματος.
σε ξένη, γη: Πια.
Από οσμή,
Άραγε ποιου κράτους, Κάθε μέρα, μας ζαλίζουνε ξινισμένης ελευθερίας, στο ίντερνετ:
αποτελεί, με το τι θέλει, η Τρόϊκα,
πρεσβεία, πλέον, Άστους
το υπερυψωμένο, κτήμα, Ώστε να αγχωνόμαστε, να νομίζουν,
και να μην σκεφτόμαστε, ότι είναι
Η λεγόμενη κοιτίδα, τι μας αξίζει. διαθέσιμα
του πολιτισμού τα γραπτά τους,
των κινητών, ο μισθός δεν φτάνει, πια, από όλους.
Των pda, για φαγητό, ένδυση,
και της φούσκας της δημοκρατίας. Μεγάλωμα, παιδιών. Άστους:
απλά προσθέττουν,
Εκείνο Επειδή το χαμόγελο στην δήθεν,
που έχουμε, ανάγκη, ενός δικού μας, παιδιού, λαϊκίστικη, γνώμη τους,
Είναι: Μας βοηθά το τίποτα των δικαιωμάτων τους.
στην ψυχική μας, ηρεμία.
Ολυμπιακοί, "αγώνες" (όσο περισσότερο, προσθέττεις,
πολιτισμού. Αυξάνοντας το πείσμα μας, τόσο γρηγορότερα,
να είμαστε, αξιόπιστοι ξεχνιούνται,
Ας βρούνε αυτοί, οι αληθινές φωνές, αντίστασης).
οι πολιτικάντηδες, Και ίσοι,
με τους αληθινούς, ανθρώπους. Η θερμοκρασία στην Ελλάδα,
Που προστατεύουν τους έφηβους, άλλαξε.
Μόνο από τις 7 το πρωί έως τις 11 το βράδυ, Κι όσοι, μας "λιντσάρουν"
τι εννοώ. καθημερινά, Την άλλαξε ο θυμός του πολίτη,
Όχι ότι έτσι κι αλλιώς, Με φόρους Που δεν τον αφήνεις,
ιδρώνει το αυτί τους, και υποτιμητικά, σχόλια, καρκίνε-πολιτικέ,
από τα έδρανα της Βουλής, να ζήσει,
για οτιδήποτε,
Πέρα απ' το να απομονώνουν, την ημέρα της κρίσης, όπως το όρισε η φύση,
όσους, θα έχουν την μοίρα, από τις αρχές του χρόνου.
Αποκαλύπτουν, όσων έπαθε από δαίμονες,
ο Κορκωνέας, Τότε ακόμη,
την ασχήμια, που δεν βρισκόταν, Ακρόπολη,
της προδοσίας, της Ελλάδας. Που αρνιότανε και από τη φυλακή, για να πιπιλάς,
ότι σκότωσε τον έφηβο, Αλέξη.
Εγώ δεν θα χαλάσω τις μπαταρίες, στον φακό. αλλά,
Καταγράφω, όταν έχω όρεξη, Εγώ που κέντρο
τις παγίδες, δεν θα κλείσω την τηλεόραση. της αξίας των ανθρώπων,
όσων επιτίθενται στις τσέπες μας, Δεν θα πάψω το ραδιόφωνο.
Μήτε θα σωπάσω τις εφημερίδες. αποτελούσε,
γιατί, ένα αχαρτογράφητο,
Αυτό το σκοτεινό, σπήλαιο, Σε ότι γράφω, Παρόν,
μεγάλωσε εσωτερικά, από μόνο του. δεν πέφτουν, διαφημίσεις. Μέλλον,
Και η Ακρόπολη, Έστω κι αν οι σημερινές, κολόνες, και παρελθόν.
Η Ακρόπολη, πωλήθηκε! μιας σκέψης, ανώτερης από της Ακρόπολης,
Και πλέον είναι αδύνατον το καθεστώς, σκανδάλων, είναι καλλυμένες από μυρουδιά,
να φωτογραφηθείς με την Ελληνική σημαία, Δεν φαίνεται, φρέσκου, αγορασμένου, δέρματος.
σε ξένη, γη: Πια.
Από οσμή,
Άραγε ποιου κράτους, Κάθε μέρα, μας ζαλίζουνε ξινισμένης ελευθερίας, στο ίντερνετ:
αποτελεί, με το τι θέλει, η Τρόϊκα,
πρεσβεία, πλέον, Άστους
το υπερυψωμένο, κτήμα, Ώστε να αγχωνόμαστε, να νομίζουν,
και να μην σκεφτόμαστε, ότι είναι
Η λεγόμενη κοιτίδα, τι μας αξίζει. διαθέσιμα
του πολιτισμού τα γραπτά τους,
των κινητών, ο μισθός δεν φτάνει, πια, από όλους.
Των pda, για φαγητό, ένδυση,
και της φούσκας της δημοκρατίας. Μεγάλωμα, παιδιών. Άστους:
απλά προσθέττουν,
Εκείνο Επειδή το χαμόγελο στην δήθεν,
που έχουμε, ανάγκη, ενός δικού μας, παιδιού, λαϊκίστικη, γνώμη τους,
Είναι: Μας βοηθά το τίποτα των δικαιωμάτων τους.
στην ψυχική μας, ηρεμία.
Ολυμπιακοί, "αγώνες" (όσο περισσότερο, προσθέττεις,
πολιτισμού. Αυξάνοντας το πείσμα μας, τόσο γρηγορότερα,
να είμαστε, αξιόπιστοι ξεχνιούνται,
Ας βρούνε αυτοί, οι αληθινές φωνές, αντίστασης).
οι πολιτικάντηδες, Και ίσοι,
με τους αληθινούς, ανθρώπους. Η θερμοκρασία στην Ελλάδα,
Που προστατεύουν τους έφηβους, άλλαξε.
Μόνο από τις 7 το πρωί έως τις 11 το βράδυ, Κι όσοι, μας "λιντσάρουν"
τι εννοώ. καθημερινά, Την άλλαξε ο θυμός του πολίτη,
Όχι ότι έτσι κι αλλιώς, Με φόρους Που δεν τον αφήνεις,
ιδρώνει το αυτί τους, και υποτιμητικά, σχόλια, καρκίνε-πολιτικέ,
από τα έδρανα της Βουλής, να ζήσει,
για οτιδήποτε,
Πέρα απ' το να απομονώνουν, την ημέρα της κρίσης, όπως το όρισε η φύση,
όσους, θα έχουν την μοίρα, από τις αρχές του χρόνου.
Αποκαλύπτουν, όσων έπαθε από δαίμονες,
ο Κορκωνέας, Τότε ακόμη,
την ασχήμια, που δεν βρισκόταν, Ακρόπολη,
της προδοσίας, της Ελλάδας. Που αρνιότανε και από τη φυλακή, για να πιπιλάς,
ότι σκότωσε τον έφηβο, Αλέξη.
Εγώ δεν θα χαλάσω τις μπαταρίες, στον φακό. αλλά,
Καταγράφω, όταν έχω όρεξη, Εγώ που κέντρο
τις παγίδες, δεν θα κλείσω την τηλεόραση. της αξίας των ανθρώπων,
όσων επιτίθενται στις τσέπες μας, Δεν θα πάψω το ραδιόφωνο.
Μήτε θα σωπάσω τις εφημερίδες. αποτελούσε,
γιατί, ένα αχαρτογράφητο,
Αυτό το σκοτεινό, σπήλαιο, Σε ότι γράφω, Παρόν,
μεγάλωσε εσωτερικά, από μόνο του. δεν πέφτουν, διαφημίσεις. Μέλλον,
Και η Ακρόπολη, Έστω κι αν οι σημερινές, κολόνες, και παρελθόν.
Ήθελα
απλά να σου πω, ευχαριστώ,
για τις στιγμές,
που με φιλοξενείς, στην καρδιά σου,
αγαπητή σ' εμένα, ύπαρξη.
Αν μπορούσε η θεά του νησιού σου,
να δει την αλήθεια μου.
Τον χρόνο μου, σου διαθέτω,
την ώρα
που ο υποτιθέμενος, πολιτισμός,
κάνει το μεταπτυχιακό του
στην καταπίεση.
Ο χρόνος είναι
ένα κίτρινο, ρομαντικό, φως,
που αφήνω στα χέρια σου,
Επειδή κι εσύ, κάποτε,
μου χάρισες,
Το πιο πολύτιμο μέταλλο, της ψυχής σου.
Για πάντα, είπες.
Θυμάσαι?
Ετούτος είναι ο λόγος,
που το μελάνι, παίρνει σχήμα,
απόψε, στο χαρτί.
Η ζωή είναι ένα σενάριο,
με άγνωστες πτυχές,
μα με αρκετό, συναίσθημα.
απλά να σου πω, ευχαριστώ,
για τις στιγμές,
που με φιλοξενείς, στην καρδιά σου,
αγαπητή σ' εμένα, ύπαρξη.
Αν μπορούσε η θεά του νησιού σου,
να δει την αλήθεια μου.
Τον χρόνο μου, σου διαθέτω,
την ώρα
που ο υποτιθέμενος, πολιτισμός,
κάνει το μεταπτυχιακό του
στην καταπίεση.
Ο χρόνος είναι
ένα κίτρινο, ρομαντικό, φως,
που αφήνω στα χέρια σου,
Επειδή κι εσύ, κάποτε,
μου χάρισες,
Το πιο πολύτιμο μέταλλο, της ψυχής σου.
Για πάντα, είπες.
Θυμάσαι?
Ετούτος είναι ο λόγος,
που το μελάνι, παίρνει σχήμα,
απόψε, στο χαρτί.
Η ζωή είναι ένα σενάριο,
με άγνωστες πτυχές,
μα με αρκετό, συναίσθημα.
Ανάμεσα
σε τσιπ, παγωμένα κομμάτια, από μέταλλο,
Καλώδια, κουμπάκια, προγράμματα
επικοινωνίας,
είναι ένα φως,
Στο δωμάτιο,
που ακούγεται,
αν κάνεις κλικ, πάνω του.
Η λάθος, ιδέα,
πως περιμένεις,
έγκριση.
Νειάτα δίχως αύριο,
σε ψυχές, αθάνατες.
σε τσιπ, παγωμένα κομμάτια, από μέταλλο,
Καλώδια, κουμπάκια, προγράμματα
επικοινωνίας,
είναι ένα φως,
Στο δωμάτιο,
που ακούγεται,
αν κάνεις κλικ, πάνω του.
Η λάθος, ιδέα,
πως περιμένεις,
έγκριση.
Νειάτα δίχως αύριο,
σε ψυχές, αθάνατες.